In sprookjes kom je naast elfen, prinsen, prinsessen en goede feeën ook monsters tegen in de vorm van reuzen, heksen, boze tovenaars. Als je kijkt naar de wereld van elementalen zoals in de Ierse mythologie zie je naast elfen, feeën, kabouters ook andere minder aardige wezens als gnomen, kobolden, trollen voorbij komen. De mensheid heeft altijd behoefte gehad aan onderscheid tussen goed en kwaad, waarbij het goede wordt omarmt en het lelijke, het kwade wordt buitengesloten. Jammergenoeg doen we dat ook met andere mensen. Zou het nu echt zo zijn dat er natuurwezens op aarde zijn die ons kwaad toe wensen? Is een giftige paddestoel kwaadaardig? Ik denk het persoonlijk niet. Ik denk niet dat er van nature monsters zijn. Zoals ik er naar kijk zijn monsters door ons mensen in onze verbeelding gecreéerd om vorm te geven aan dat wat we moeilijk in onszelf vinden, zoals onze angsten, onze woede, haat, jaloezie, bitterheid. We projecteren ze ook op andere mensen of groepen van mensen. Er is sprake van zelfafwijzing en pijn als we deze emoties ervaren. Daarom maken we er monsters van en zetten ze samen met het gevoel buiten de deur. Wat buiten de deur staat, valt buiten onze invloed om te veranderen. Ik nodig je uit om je eigen monsters eens binnen te laten en aan te kijken. Ik heb een verrassing voor je. In elk monster is namelijk een helper verborgen, een bondgenoot. Het is een kwaliteit die geen ruimte heeft gekregen, die beschadigd is of afgewezen. Zoals bijvoorbeeld je oprechte zorgzaamheid, die als bemoeizucht wordt gezien. Door de pijn die het doet, zet je je zorgzaamheid buiten de deur. Deze pijn wil ik nooit meer. Maar daarmee ook je kwaliteit van care. Het is de moeite waard je eigen monsters eens aan te kijken en te zien welk geschenk ze brengen. Een monster vertegenwoordigt vaak pijn en dat wat onverdraaglijk was in dat moment.