There’s a sadness falling over me. Its just sadness, let it be.
In tijden van verlies kan er een diep verdriet over je heen vallen. Zomaar uit het niets of naar aanleiding van een herinnering, een gedachte of gebeurtenis. Ook bij het wakker worden in de ochtend. Eerst de blijdschap van het ontspannen ontwaken, maar dan ineens de gedachte aan het gemis. En dan kan er een zwarte wolk van somberheid over je heen vallen. Het kan je hele dag kleuren. Vooral als je er met je gedachten in blijft haken. De kunst is om het verdriet, de somberheid aan te nemen, te erkennen en dan vervolgens weer los te laten. Dat kun je doen door bewust te ademen, of je aandacht te richten op iets anders, huisdieren, de bloemen op de vaas, een huisgenoot. Iets aardigs voor iemand doen of je verhaal te vertellen. Vaak denken we dat verdriet iets is om vast te houden, te onderzoeken of een reden te bedenken bij het gevoel. Op deze manier houd je het gevoel vast. Raak je er in verstrikt. Het biedt troost te weten dat je het gevoel weer los kunt laten. Dat je ook weer kunt ontspannen. Troost is niet iets dat anderen je kunnen geven, maar het is iets wat je jezelf toestaat om te ervaren. Een liefdevol woord of gebaar kan troostend zijn , maar alleen als je het kunt ontvangen. In het bewustzijn dat verdriet en pijn tijdelijk zijn en dat je het kunt erkennen en dan het weer voorbij kunt laten gaan, kun je dieper ontspannen. Je zit niet meer gevangen in je verdriet. Als je meer wilt weten hoe om te gaan met verdriet en verlies, kun je ook de podcast bewegen door rouw beluisteren soundcloud.com/user-809918695/podcast-bewegen-door-rouw#/